Jakie są pani wspomnienia o o. Dolindo?
Są to przepiękne i słodkie wspomnienia. Prowadził mnie przez całą moją drogę życia, aż do dnia mojego ślubu, który ja chciałam, aby on odprawił. I rzeczywiście, jest nagranie filmowe, na którym został umieszczony także mój ślub, który poprowadził o. Dolindo. Jego życie było bezustannym cierpieniem, bezustanną ofiarą, było właściwie jakby żywą hostią spożywaną z miłością do Kościoła. On kochał całkowicie ten Kościół, także kiedy został przez Kościół zawieszony w posłudze kapłańskiej. Gdy my mówiliśmy: „Ale, ojcze, ten Kościół był ci przeciwny…”, on odpowiadał: „Milczcie, Kościół jest nieomylny”. On bronił Kościół, kiedy zabronili mu sprawować mszę, która była jedynym celem jego życia; on nigdy nie oddalił się od Kościoła, ale nie przez głupotę czy naiwność, ale z powodu bohaterstwa, którego bazą jest pokora. Ojciec Dolindo miał w sobie niesamowitą pokorę, wciąż chodził z uniżoną głową. Kiedy oskarżali go, oczerniali, prześladowali, on zawsze miał uniżoną głowę, ponieważ uważał, że wszystko jest Bożą wolą. Mówił nieraz, że w naszym domu spożywa się wolę Bożą jak chleb. Trzech braci zostało księżmi, wszystkie siostry konsekrowane Bogu – ich dom był jakby kościołem.
↧